Nada Ostojić je onaj trag, svijetlost, onaj trag da ljudi su ljudi bez obzira na ime, vjeru, situacije.
Radila je kao matičarka u Opštini. Nisam imala tu srecu da je poznajem, ali iz opisa onih koji su je znali bila je niska ženica, srednjih godina, sa hendikepom jedne ruke.
Uvijek raspoložena za šalu i držala do toga da komšije nisu samo komšije, vec prijatelji, srodis se sa njima.
Zbog tih svojih osobina je i izgubili život kad je pokušala da pomogne familiji Hudović, onako malena stala je ispred njih i gledala mržnjom izobličena lica i cijevi oružja u nju, u njene prijatelje uperene.
Žao mi je što više o njoj se nije pisalo, pričalo.
I ima još “Nada” Koje rijetko ko spomene.
Preuzeto: fb
