Skoro nam je u goste dolazio NJegova svetost patrijarh Srpski gospodin Porfirije, što se ne dešava baš često, kako kažu jednom u sto godina.
Dolazak je trebao biti shvaćen kao velika blagodat za naš grad i crkvenu zajednicu, jer pored patrijarha, tu su okupilo mnoštvo sveštenstva, monaštva i vjernog naroda, koji su satima uzdizali molitvu svoju gospodu, za spas, zdravlje i blagostanje Zvornika i Zvorničana.
Ali, nažalost, sva pompezna najava, organizacija, glamur, sjaj, sve ono što je suprotno čemu nas naša vjera uči preovladavalo je tog dana, u odnosu na skrušenog patrijarha, hristovog lika, mršavog tijela i mudrog, prodornog pogleda, na koji niko nije mogao ostati ravnodušan.
Da biser se teško vidi u blatu najbolje se pokazalo tog dana. Patrijarh je od svog dolaska bio okružen političarima, obezbeđenjem, privrednicima, lokalnim tajkunima i drugim, najmanje je bilo čestitog običnog naroda. Pljuštale su po društvenim mrežama fotografije raznih likova sa patrijarhom iz hotela Vidikovac, gdje je bio smješten, jer tobože to je neki prestiž, nisu gore mogli svi ući i slikati se.
Silno obezbeđenje, krupni momci u crnim odjelima, opasnih pogleda, snažnih čeljusti, koji su više podsećali na životinje nego na ljude, branili su političare i ostale od naroda, što je ostavljalo dojam da čuvaju patrijarha, pravili su ružnu sliku i sticao se utisak kao da je došao sicilijanski Don a ne poglavar crkve, skrušeni monah.
Sve ovo gore navedeno je iziritiralo narod, ruku na srce, preambiciozna očekivanja i priča o nekim hiljadama ljudi da će doći i uklanjanje vozila, zastoj saobraćaja, napravilo je revolt kod građana.
Nažalost, mnogo je negativnih komentara bilo tog dana, priča se nastavljala danima poslije, ali uzrok narodnog nezadovoljstva leži u tome da se godinama unazad odlikuju razni političari i biznismeni koji nisu popularni u narodu i stavljaju u prvi plan na svim proslavama, što odbija narod i izaziva komentare.
Sveštenici obično opravdavaju to da su ktitori, donatori, da pomažu u gradnji hramova, ali da li nam trebaju graciozni hramovi bez ljudi, da li hram čine zidine ili vjernici, blagodat.
Što bi narod rekao, ne daju svoje, daju državne pare. Čast izuzetcima. Ali moramo shvatiti i naše sveštenike, ipak su to ljudi kao i mi.
Lično osjećam da sve velike događaje pogrešno doživimo i ne uživamo u njima. Svi smo nekako kritički gledali i sablažnjavali se, ali ne treba mrzeti grešnika, nego greh, i kakvi god da smo, sveštenici nas primaju blizu sebe, jer kad je Isus mogao razbojnika na Krstu povesti sa sobom, moraju i oni političare, kriminalce i sve druge.
Počnimo od sebe, kad budemo mi bolji imaćemo bolje i popove i političare.
Tekst je subjektivnog karaktera, mogućnost loše procjene mišljenja većine postoji.
Piše: Nedeljko Bosiočić
