Kada bi ordenje znalo govoriti ispričalo bi neuporedivo više o junaku kakvog nije lako pronaći ni u bajkama…
Mihailo Madžarević poznat pod nadimkom “lovac na žive jezike”, početak I balkanskog rata dočekuje kao 18 – godišnjak. Da li je bio sujeveran ili ne, ne zna se, kao ni zašto mu je majka prije nego što će ga poslati u rat – u šajkaču ušila amajliju. Tek, prvi od tri konflikta u kojima je učestvovao završava kao narednik, zarobivši tursku bateriju, a sve bez ijedne jedine ogrebotine.
Drugi balkanski rat je spoznao na Bregalnici, umnogome vrhovima bajoneta. Nakon što se oporavio od kolere vratio se u rodno Valjevo (Bobovo) kao potporučnik.
Napad Austrougarske je dočekao u Skoplju da bi potom bio prebačen u Loznicu. NJegova prva akcija je bilo “skidanje” sa velike udaljenosti agresorskog izviđača (oficir Fric Majer) koji je idući livadom kao živi štit koristio srpsku seljanku.
Posle borbi koje su se vodile na Gučevu i posledičnog povlačenja srpske vojske, ranjen je u Kamenici kod rodnog Valjeva. Ubrzo nakon ranjavanja kreću u protivnapad sa Rudnika i prema dojavi mještana sa još dva podoficira upada u kuću u kojoj se nalazio kompletan vod oficira Dvojne monarhije. Zarobljavaju ih, a Mihailo dobija Zlatnu medalju za hrabrost.
Početkom maja 1915. bio je na Savi gdje (bez dozvole) odlučuje da sa 10 – ak saboraca pređe rijeku. Hvataju 20 Austrougara u cik zore i dovode ih u zarobljeništvo.
Spava. Bude ga. Telefon. Na vezi je kralj Petar koji ga unapređuje u čin poručnika i na grudi mu “kači” prvu Karađorđevu Zvezdu.
Nema življenja na lovorikama. Već 13. juna kreće da preotme Mišarsku adu kod Šapca. Dobija dozvolu da sam smisli taktiku. Upalilo je. Zarobljenih: više od 100. Jedan od njih mu saopštava da su Austrougari upoznati sa njegovim podvizima i da mu je glava ucijenjena na 50 000 kruna.
Bez obzira na to, nema stajanja. Nedugo zatim sa saborcima kod Smedereva zarobljava pun ponton NJemaca iz 83. puka.
Slijedi povlačenje. Prelazi Kosovo, Albaniju, uvijek štiteći odstupnicu i čekajući da se i poslednji vojnik povuče. Odmara se na Krfu, stiže na front. Tada dolazi njegov najblistaviji momenat.
Naime, Bugari su se vrlo dobro ušančili na Kajmakčalanu i na koti od 2525 metara (Kučkov kamen) postavili mitraljez koji je kosio sve što se mrda. Svi pokušaji Srba i saveznika da ga uklone bili su neuspješni.
Jednog dana, na bojnom polju su se pojavili regent Aleksandar, vojvoda Živojin Mišić i francuski general Saraj i tom prilikom im prilazi poručnik Madžarević tražeći dozvolu da se oproba na Kučkovom kamenu. Mišić odbija, ali je Mihailo bio uporan.
Mihailo i njegov narednik uzimaju bombe i kreću se usred dana, prvo preko potoka, potom preko čistine, puzeći, pa uzbrdo.
Najednom: nekoliko eksplozija i kotrljanje Mike Madžarevića i njegovog saborca niz padinu. Mitraljez se više nije čuo.
Dotrčavaju do zabezeknute zapovjedničke trojke, raportiraju. Regent Aleksandar skida sa svojih grudi Karađorđevu Zvezdu, a general Saraj Orden Legije Časti i kače ih na grudi poručnika Madžarevića.
Zašto Bugari nisu pucali? Mihailo je danima pažljivo posmatrao šta se dešava gore i shvatio da se sredinom dana, kada je sunce najjače, Bugari nakratko povlače u hladovinu. Upravo u tom trenutku je napao. Zbog toga je postao kapetan odbijajući mjesto u gardi gdje bi se odmorio, zahtijevajući da ostane na frontu.
Ponovo je ranjen, a oporavljao se u Bizerti. Vratio se i učestvovao u proboju Solunskog fronta. Na kraju rata dok je srpska vojska pobjedonosno jezdila kroz oslobođene predjele, u Bijeljini upoznaje svešteničku kći sa kojom će kasnije dobiti troje djece. Demobilisan je 1920. godine.
Posebno zadivljujuće je svjedočenje vojnika koji su pričali kako je Mihailo jednom nakon ljutog boja prišao i poljubio u čelo mrtvog austrougarskog oficira iskazujući mu poštovanje zbog neizmjerne hrabrosti.
U toku drugog svjetskog rata odbija saradnju sa okupatorom, završava u logoru na Banjici, a zatim i u NJemačkoj. Nakon rata ne pristaje da se vrati u Jugoslaviju,odlazi u Ameriku gdje umire u Libertvilu 1965. u kom je inače sahranjen u porti manastira.
Tri Karađorđeve zvezde, Zlatna i Srebrna medalja za hrabrost, Orden Bijelog orla sa mačevima, Albanske spomenice, Orden Legije Časti, engleski Ratni Krst, svjedoče o Mihailu Madžareviću, najmlađem majoru u istoriji srpske vojske, arhetipu srpskog vojnika, svojeglavom i nepokolebljivom junaku rođenom na današnji dan 1894. god. Vječna mu slava!
